Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1963. Εδώ και 30 χρόνια ζω και εργάζομαι στο Τορίνο της Ιταλίας. Παιδί Αιγυπτιωτών, με ρίζες τεσσάρων γενεών από τη Λέρο, κάθε καλοκαίρι βρίσκομαι στο νησί, στη γραφική Αγία Μαρίνα. Από μικρή αγάπησα τη ζωγραφική. Φοίτησα σε ιδιωτικές σχολές σχεδίου, διακοσμητικής, σχεδίου CAD, ζωγραφικής και γλυπτικής, ώσπου το 2001 άνοιξα στην Ιταλία, το στούντιο «To Oreo – Il Bello». Έλαβα μέρος σε συλλογικές εκθέσεις στην Ιταλία (Πάρμα, Ρίβολι, Τορίνο) καθώς και ατομικές (Τορίνο 2005, Λέρος 2010, Ρόδος 2011). Διακρίθηκα με το τρίτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό γλυπτικής της «Telaccia d'Oro» του Τορίνου. Συνεργάστηκα με συλλόγους και
και τοπικές υπηρεσίες για την τουριστική προώθηση της πόλης του Ρίβολι σε διάφορες εκδηλώσεις όπως στο «επισκεπτόμενοι τους καλλιτέχνες» και με εργαστήρια ζωγραφικής στο «χωριό του Αη Βασίλη». Δίδαξα σε εργαστήρια κεραμικής και γλυπτικής για την υποστήριξη των παιδιών του Τσέρνομπιλ καθώς και σε αγροτουρισμούς, σε εργαστήρια ντεκουπάζ στο Πανεπιστήμιο Τρίτης ηλικίας, και σε σχολεία της περιοχής. Άρθρα γράφτηκαν στον ιταλικό τύπο των: Luna Nuova, Il Gazzettino dell’Ovest, La Stampa, Nuova Gazzetta dell’Ovest, Infoline Notizie, Rivoli & non solo, Rivoli Rì.Βρίσκομαι και στις ιστοσελίδες των Artenuova, Collina morenica, Linenotizie, Ilportaledegliartisti και Comune di Rivoli.
Διήγηση που ξεκινάει από καθαρό ένστικτο το 2005. Με διαίσθηση αναζητώ να απεικονίσω τις «Αναμνήσεις από την Ελλάδα». Μικρό φως στους δαίδαλους της μνήμης, στους μαίανδρους της ψυχής. Ο μαίανδρος γίνεται αρχέτυπο, κινητήρια δύναμη σε κάθε μου αφήγηση. Μαίανδροι «κομματιασμένοι», ελλιπείς, όπως οι αναμνήσεις, ποτέ ολόκληρες, ποτέ άρτιες. Ξαφνικά, κάποια αφορμή, μου φέρνει στη μνήμη... έρχεται... – από κάτω αριστερά συνήθως – σταθμεύει στιγμιαία, και φεύγει στον αέρα, σαν το μπαλόνι που ξεφεύγει από το χέρι του παιδιού. Φεύγει σχεδόν πάντα πάνω και δεξιά. Πάντα κάτι λείπει, διαφεύγει και χάνεται γιά πάντα. Μαίανδροι ανάγλυφοι, διεισδύουν στο χώρο,
στη ζωή. Αναμνήσεις προσωπικές που βρήκα τα χρώματα, όπως κάποιος βρίσκει τα λόγια, για να διηγηθώ, ίσως κοινές μνήμες, με δικό μου λεξιλόγιο. Μαίανδροι με διάφορα χρώματα, διαστάσεις, κατευθύνσεις. Αναμνήσεις κομμάτια. Διηγήσεις με πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο (τρίπτυχα). Προσωπικές αποδόσεις ίσως κοινών βιωμάτων με σύγχρονη όψη. Όταν κάποιος βλέπει τον μαίανδρο, το μυαλό του πάει αμέσως στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα και στην ελληνικότητα του σύμβολου αυτού. Όλοι, άσχετα από το μήκος και πλάτος όπου ο καθένας βρίσκεται, άσχετα από εθνικότητα, κουλτούρα, όλοι έχουν έρθει σε προσωπική επαφή με το ελληνικό στοιχείο. Και σαν προσωπική επαφή εννοώ ότι π.χ. έχουν έρθει στην Ελλάδα σαν τουρίστες, έχουν κάποιο φίλο ή γείτονα έλληνα, αγαπούν το ελληνικό φαγητό, λατρεύουν τη μυθολογία, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τον ήλιο και τη θάλασσά μας, τα αρχαία ευρήματα, τη μουσική και το Ζορμπά. Ακόμα χωρίς αμφιβολία,
έχουν μάθει στο σχολείο τα αρχαία ελληνικά, έχουν τουλάχιστον χρησιμοποιήσει τα ελληνικά γράμματα στα μαθηματικά, έχουν το δίχως άλλο μιλήσει στη μητρκή τους γλώσσα με ελληνικές και ελληνογενείς λέξεις (ορολογία στη φιλοσοφία, ψυχολογία, αστρονομία, δικηγορική, ιατρική και στα καθημερινά). Όλα αυτά (και σίγουρα όχι μόνο) αποτελούν ένα ΝΕΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟ παγκόσμια, ανάμεσα σε ανθρώπους φαινομενικά χωρίς σύνδεσμο μεταξύ τους. Ο μαίανδρος και ο ελληνισμός είναι άυλη αλυσίδα με βαθιές ρίζες. Είναι μιά τεράστια «ολυμπιακή» πυρκαγιά πολιτισμού που καίει εδώ και αιώνες. Ο μαίανδρος είναι ελληνικότητα ανά τον κόσμο, στίς λέξεις, έννοιες, μελέτες και σπουδές. Στο πνεύμα. Είναι ελληνικότητα ανά το χρόνο, από την αρχαιότητα στις μέρες μας και αναμφίβολα στο μέλλον.